dag 34 - Vrijdag 8 juni - Compostela - Barcelona - Brussel

Na een slapeloze nacht, de tweede op rij staan we op om 5.00 uur want we moeten op tijd zijn voor de bus die om 6.00 uur vertrekt. Voor de laatste maal op een slaapzaal en met het vooruitzicht van een lekker bed in België verlaten we vroeg in de morgen het Seminarie Menor als een dief in de donkere morgen. We werpen nog een blik achter ons op de slaapzaal en alle lawaaierige snurkers die ons dagen uit onze slaap gehaald hebben, maar dat hoort nu eenmaal zo. De bus brengt ons na een half uur naar de nog naar nieuw ruikende luchthaven van Compostela waar we inchecken en een een broodje met koffie naar binnen slaan. De prijzen zijn hier heel wat duurder dan de rest van Spanje. Geert vliegt voor de eerste keer en weet nog niet wat hem te wachten staat, ikzelf heb een hekel aan vliegen maar het kan nu echt niet anders. Om 9.00 uur is het eindelijk zover en gaan we de lucht in richting  Barcelona, daar hebben we een tussenstop en om 13.30 uur verlaat het vliegtuig de startbaan om ons met een sierlijke bocht richting Brussel te loodsen. Na een vlucht van 1.40 uur komen we aan in Brussel, de laatste loodjes wogen het zwaarst. Door de stevige wind en de turbulentie had de piloot al zijn stuurkunst nodig om het gevaarte veilig aan de grond te zetten, de zweetdruppels op Geert en mijn voorhoofd waren duidelijke tekenen.Eens in de aankomsthal wachtte ons de zoveelste verrassing. We werden verwelkomt met een groot spandoek en daarachter bevonden zich de mensen die we vijf weken lang hebben moeten missen namelijk onze vrouwen, het weer zien was hartelijk. En daarbij was ook de duivel-doet-al Filip De Burggrave samen met Luc Staes die dit alles hadden in elkaar gestoken, bedankt mannen dit was echt super. Na een uurtje waren we terug in Haasdonk waar alles vijf weken geleden begon. Na een goeie douche kwamen we terug samen in café veehandel voor een afsluitend etentje met onze vrouwen en Filip. na de maaltijd ging het naar de thuisbasis van Luc, café brigand, daar wachtte ons een onvergetelijk weerzien met vrienden en familie. Het café was overvol, waren die mensen er allemaal voor ons, toen we het portaal binnenkwamen barste er een oorverdovend applaus los. waar hadden we dit allemaal verdient, we waren toch alleen maar even tot Spanje gefietst. We lieten onze tranen de vrije loop bij het zien van familie, vrienden en sympathisanten, het weerzien was echt hartverwarmend. Na een lange nacht en alles honderden keren opnieuw vertellend keerden we moe maar voldaan en een rugzak vol herinneringen terug naar ons eigen huis en bedje. FIN