Vlaamse ardennen

Voorlaatste training van de voorbereiding, en het beste had Geert bewaard voor het einde, gisteren stonden de Vlaamse Ardennen op het programma, kuitenbijters zoals Kluisberg, Patersberg, Oude Kwaremont, Hotonberg en nog enkele andere puisten had hij voor ons
al enkele weken geleden gereserveerd.
Nadat we in Gent Tom hadden opgehaald reden we richting Tielt, onze vertrekplaats van de dag, dreigende wolken afgewisseld met zon voorspelde niet veel goeds en zou de tocht tot een helletocht maken, in elk geval voor mij toch;
Enkele kilometers na ons vertrek kregen we de Poelberg al onder de wielen geschoven, kort maar hevig en een voorbode van wat ons nog te wachten stond, ook de lucht werd donkerder en dreigender en ja hoor de eerste zware bui van de dag werd over ons hoofd uitgekieperd, vijf minuten en alles en iedereen goed nat, nadien streelde de warme zonnestralen onze natte lijven.
Het volgende euvel was de Kluisberg, dat was een eerste stevige test, een voor een kwamen we boven, ikzelf sloot de rij, maar wat zij Onze Lieve Heer ook altijd zei, de laatsten zullen de eerste zijn.
Na een stevige maaltijd en buiten een stevige hagelbui vervolgden we onze weg richting Oude Kwaremont, dat is afzien, die kasseien maken het echt wel zwaar, iedereen zonder problemen boven, daarna genieten van de afdaling en de prachtige vergezichten van ons mooie Vlaanderen
de volgende aan de beurt was de schrik van de Ronde van Vlaanderen, de Patersberg, we hadden geluk het was droog, met goede moed reden we richting top, voor mij iets teveel van het goede, want bij het steilste stuk (21%) werd het voor deze schrijver ietsje te veel en ik was niet alleen die parkeerde langs de kant van de weg.
Na een plas en drinkstop gingen de hemelsluizen pas echt open, regen, hagel en wind werd ons deel voor een groot gedeelte van de tocht, met de hagel kwam ook de koude ons zo fel geteisterde lichaam geselen, na een uurtje werd het droger en zelfs een schuchter waterzonnetje kwam ons vergezellen, voor mij werd het wat van het goede teveel en ook de knie speelde na zoveel weken weer op, we zullen het wel op de vermoeidheid steken, oud worden zegt Geert, hij mag dat zeggen, nog enkele weken en er komt een vijf voor zulle voor u.
Met de zon op ons bolleke en de wind in de rug zagen we in de verte de kerk van Tielt terug opdoemen, eindelijk dacht ik.
Het was een zware tocht en deze lag mij iets minder dan de Tour de Wallonië, de ene dag is de andere niet, met een goed gevoel, 117 km in de benen en de gedachte dat we er klaar voor zijn wachtte ons nog een verrassing thuis bij Ilse en Tom, daar werden we nog getrakteerd op een heerlijk maal en lekker dessertje, bedankt allebei, moe en voldaan reden we huiswaarts met in ons hoofd de enige gedachte
Compostela here whe come !!!