Dag 25 - Woensdag 30 mei - Hopital de Orbiga - Ponferrada - 77.2 km
Vandaag stond er een zware dag op het programma. We hebben nog brood en toespijs, en eten in de keuken van de albeurge. Het is hier rustig, alle wandelaars zijn reeds de deur uit. Om 7.45 u. vertrekken we, het is stil. Iedereen is met zijn gedachten bij Cruz de Ferro, daar gaan we wat ballast van ons afwerpen. Eens het stadje Astorgo voorbij veranderd het landschap volledig, De meseta ligt achter ons en dat zullen we geweten hebben met een korte klim van 18 %. We weten nu wat ons nog te wachten staat. Heel traag gaat het verder van 3% tot 6%, hoe hoger we gaan hoe zwaarder. Geert en Theo doen het op hun tempo en gelijk hebben ze, het tempo van Luc en mij ligt iets hoger. Om 12.10 stipt staan we boven aan Cruz de Ferro, dit is voor velen een echt emotioneel moment, ook voor ons. Er worden foto's gemaakt en Luc helpt mij de meegebrachte steen van mijn schoonzus op een redelijke hoogte te hangen. Daar zal hij niet verdwijnen onder al de andere stenen en nog jaren blijven hangen. Ook de andere mannen leggen hun meegebrachte stenen neer aan het kruis. We eten onder de schaduw van het kruis, het is stil, iedereen is op zijn manier echt onder de indruk. De gedachten gaan op zo'n moment uit naar onze vrouwen en kinderen, familie en vrienden. Na de tranen trekken we richting Ponferrada, het wordt een leuke en lange afdaling met de zon op het hoofd en de wind die onze lichamen streelt. Beneden in een klein bergdorp drinken we een frisse pint, voor we de laatste kilometers tot de auberge afleggen. Hier stop ik want de rest is iedere dag hetzelfde, was, plas enz.. Het was zwaar vandaag, letterlijk maar ook heel emotioneel, hier hadden we echt naar uitgekeken.
Vandaag stond er een zware dag op het programma. We hebben nog brood en toespijs, en eten in de keuken van de albeurge. Het is hier rustig, alle wandelaars zijn reeds de deur uit. Om 7.45 u. vertrekken we, het is stil. Iedereen is met zijn gedachten bij Cruz de Ferro, daar gaan we wat ballast van ons afwerpen. Eens het stadje Astorgo voorbij veranderd het landschap volledig, De meseta ligt achter ons en dat zullen we geweten hebben met een korte klim van 18 %. We weten nu wat ons nog te wachten staat. Heel traag gaat het verder van 3% tot 6%, hoe hoger we gaan hoe zwaarder. Geert en Theo doen het op hun tempo en gelijk hebben ze, het tempo van Luc en mij ligt iets hoger. Om 12.10 stipt staan we boven aan Cruz de Ferro, dit is voor velen een echt emotioneel moment, ook voor ons. Er worden foto's gemaakt en Luc helpt mij de meegebrachte steen van mijn schoonzus op een redelijke hoogte te hangen. Daar zal hij niet verdwijnen onder al de andere stenen en nog jaren blijven hangen. Ook de andere mannen leggen hun meegebrachte stenen neer aan het kruis. We eten onder de schaduw van het kruis, het is stil, iedereen is op zijn manier echt onder de indruk. De gedachten gaan op zo'n moment uit naar onze vrouwen en kinderen, familie en vrienden. Na de tranen trekken we richting Ponferrada, het wordt een leuke en lange afdaling met de zon op het hoofd en de wind die onze lichamen streelt. Beneden in een klein bergdorp drinken we een frisse pint, voor we de laatste kilometers tot de auberge afleggen. Hier stop ik want de rest is iedere dag hetzelfde, was, plas enz.. Het was zwaar vandaag, letterlijk maar ook heel emotioneel, hier hadden we echt naar uitgekeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten